Van vertrouwen naar angst

en weer terug. ANGST in hoofdletters wel te verstaan. Allesoverheersend dus. Ik sliep er slecht van, dacht er heel vaak aan......Wat was het geval?

Ik was bang geworden om paard te rijden. Door een samenloop van omstandigheden, als ik er zo terugkijk. Een bekende van me had haar rug gebroken door een ongelukkige val van het paard. Op het moment dat ik dat hoorde was ik onderweg naar een privé training om te werken aan een lang gekoesterde wens, namelijk ooit deelnemen aan een slipjacht. Laat ik de training (en de daaropvolgende) samenvatten als: overleven. Ik werd vooral geconfronteerd met alles wat ik niet kan. En dat is best veel op mijn leeftijd en met mijn rijervaring......En wat is ANGST dan een confronterende emotie. Ik kon er echt helemaal niks mee! Wel vond ik er heel veel van. En dat bedoel ik dan niet op een manier die me hielp om ermee om te gaan.

Wég waren mijn basisvertrouwen en m'n rust, húp als sneeuw voor de zon verdwenen.

In onze trainingen propageren we 'stretchen' dus: uit je comfortzone komen als een beweging die nodig is om te leren. De paniekzone is net een stap te ver, daarin ben je niet in staat iets te leren. Maar waar ligt de grens? Ik had 'm overduidelijk overschreden! Als verlamd, was ik. Reflecteerde me helemaal suf. Ben erover gaan lezen ("Feel the fear and do it anyway"). Sprak er eindeloos over, analyseerde werkelijk alles. En kwam weinig verder.

M'n man stelde me op een gegeven moment de vraag waarom ik ook alweer wilde deelnemen aan een slipjacht? Nou, met die allesoverheersende ANGST op de voorgrond, moest ik echt even diep graven. Oh ja, het leek me gewoon leuk. Hoe eenvoudig kan een verlangen zijn?! En wat was ik daar ver vandaan komen te staan.

Wat te doen? Naast al dat denken, praten etc. etc. heb ik toegegeven (althans zo voelde het) aan de degene die me de jachttraining gaf, dat ik doodsbang was geworden. Zo! Dat luchtte op. Ik heb gevraagd of ze me wilde helpen. En toen zijn we gaan spelen, tikkertje om precies te zijn. Lol, actie, doen in plaats van denken, ik werd er een ander mens van. Zo fijn! Ik kon de wereld weer aan. De dag daarop heb ik besloten tóch mee te rijden in de introductiejacht in Austerlitz.

Alle reflecties op de grote hoop gegooid, kwam ik erachter dat ik me prettiger voel als ik rijd in een groep (bv. buitenritten) dan 1 op 1 (privé jachttraining en mijn privé springles). Misschien niet helemaal representatief als voorkeursstijl voor leren die de meesten hanteren. Mijn conclusie in deze is dat 'denken' me niet helpt, ik zie allerlei beren op de weg, ga beïnvloeden voornamelijk in de vorm van begrenzen.  'Doen' vind ik makkelijker. En in een groep van vlucht- en kuddedieren kun je wel van alles denken maar eigenlijk doet dat er weinig toe. Blijf helder, go with the flow & vertrouw op je basisgevoel. Hé, dat kan ik prima. Wat een rust!

En het gaat voor mij blijkbaar niet over controle (dat heb je namelijk per definitie niet in een groep) maar wel over overgave. Twee zijden van dezelfde medaille. Zoals ik het zie is overgave in een groep bijna een individuele actie/besluit maar in de 1 op 1 situatie gaat het over de relatie en dus over intimiteit. Hoe dat voor mij werkt, daar ben ik nog niet helemaal uit......

After Hunt Talk:

I did it!!

's Ochtends nog aan de Citrosan. Daarna een overdosis aan Bach Rescue Druppels, voor de broodnodige ontspanning, direct op de tong gedruppeld. En vervolgens ingewijd in de étiquette van de slipjacht. Rode en groene jassen, les Sonneurs, de meute, de Huntsman, de Whippers-in en de Field Master om zo maar wat te noemen.

Mijn nieuwe BFF Jasper heeft me overal overheen geloodst. Ik voelde me letterlijk en figuurlijk gedragen door dit ervaren, schrandere dier. Ik kon niet anders dan me volledig overgeven aan hem, aan het spel, aan het moment. Wat een dynamiek! Hard galopperend, springend over natuurlijke hindernissen over modderige bospaden achter de luid blaffende honden aan.....wat was ik blij als ze soms even het geurspoor kwijt waren, dat betekende op adem komen!

Eenmaal terug bij het Dorpshuis van Austerlitz kleedde mijn witte rijbroek tóch af, hij was namelijk gitzwart geworden. Ik mistte twee knopen van m'n rij jasje en ik had een gekneusde duim maar bovenal een grijns van oor tot oor. Nog steeds trouwens als ik eraan terugdenk, wat een belevenis!

https://www.oypo.nl/pixxer.asp?path=o62gfp54&user=emiletalen