Op onze kindertijd.
Op onze kindertijd? Ja! Na afloop van een intervisiesessie op een avond in Noordwijk hebben we elkaar met twinkeling in de ogen aangekeken en daarop een toast uitgebracht.
Pittige management functies hebben ze met een hoop zorgen, onze deelnemers. En dan ook nog al die andere verantwoordelijkheden die relaties en gezin met zich meebrengen. En wat kan dat zwaar wegen op de schouders van deze ruwe bolsters met blanke pit. Natuurlijk willen ze voldoen (en het liefst een beetje meer) aan alle eisen die het werkende en privé leven aan ze stelt. Een leidinggevende die deadlines stelt en een vrouw met to-do lijstjes voor op de zaterdag. Heel veel moeten. Dat lijkt het thema te zijn.
Maar wat zouden ze eigenlijk zelf willen? De vraag heeft blijkbaar uitleg nodig. Wat ze willen? Dat doet er toch niet toe, die vraag kun je jezelf toch niet stellen? Met al die verantwoordelijkheden en plichten is daar helemaal geen ruimte voor.....
En toch als we na een Dialoogwandeling op het strand terugkomen in de zaal, is er de rust en ruimte waar onbewust een enorme behoefte aan blijkt te zijn. Een heerlijke energie waarin niets moet maar vooral ruimte is om te onderzoeken wat aandacht geven en ontvangen met een mens kan doen. Veel en waarschijnlijk meer dan verwacht. Ze ontdekken wat ze zelf zouden willen. En spreken dat hardop uit naar elkaar. Ja, er klinkt ook gegrinnik want eigenlijk kan het toch niet?! En dan als we verder praten, blijkt een ieder toch weer iets in zijn leven te hebben van vroeger waar hij nu heel happy van wordt. Surfen tijdens de vakantie, een mooie auto, met een vriendengroep motor rijden, voetballen, knutselen. Gelukkig! De twinkeling is weer terug en de zwaarte van alle verantwoordelijkheden is even weg bij deze hardwerkende mannen.
Mijn overtuiging is dat je niet goed voor anderen kunt zorgen als je niet (eerst) goed voor jezelf zorgt. Dus: Wat wil je? Waar word je blij van? Wat geeft je energie? Wat zou je nu doen, als je mag dromen? Het zijn relevante vragen die we onszelf niet vaak genoeg kunnen stellen. En nee, daarmee verlies je niet de realiteit uit het oog. Volgens mij kun je daardoor de realiteit juist vormgeven. Komt er meer balans.
Dus de volgende keer als mijn man 'm weer eens piept naar z'n boot terwijl ik m'n uiterste best doe om alles te managen, lees: 'in balans te houden', ga ik bovenstaande maar weer eens lezen. Óf, en die werkt ook elke keer heel goed, denk ik aan de sketch van Brigitte Kaandorp: Ik heb een heel zwaar leven. En nog vóór 'moeilijk, moeilijk, moeilijk' kun je me al wegdragen.......Dus niet alleen 'proosten op' maar ook 'lachen om', helpt.
http://www.youtube.com/watch?v=JLNvBvJ-F00
e-noniempje
vrijdag 31 augustus 2012
donderdag 30 augustus 2012
Nieuwe hobby
Ik heb een nieuwe hobby: paardenfluisteraar
In mijn hoofd zeg ik het lachend. Paardenfluisteraar, natuurlijk niet! Maar wat is het dan? Gaat het niet vooral om bewustwoording van non-verbale communicatie? Gaat het ook hier, net als bij de deelnemers in mijn trainingen, over aandacht? En wat aandacht krijgen voor onvermoede krachten in mens en, in dit geval, dier naar boven brengt. Had ik als kind al iets in me waar ik me niet van bewust was en nu aan het herontdekken ben? Allemaal (hoopvolle) gedachten die de laatste tijd door m'n hoofd gaan.
Ik ben in ieder geval weer meer met paarden bezig. Iets waar ik in mijn kindertijd niet zonder kon. Een dag niet tussen de pony's, een dag niet in de buitenlucht en ik kreeg hoofdpijn. Alles deed ik op gevoel, nooit geleerd hoe het 'echt' hoorde. Dat leer ik nu pas, in een ander leven. Soms best lastig dat leren, gewoon je gevoel volgen en niet denken vind ik makkelijker. Wel ben ik weer terug bij het kleine vrije, blije meisje. Alleen nu bewuster. En bewust dat ik mijn kinderlijke blijheid weer terug heb.
Een paard is een sociaal dier, hij heeft aandacht nodig. Dus toen de vraag kwam of ik aandacht wilde besteden aan een paard dat vermagerd terug was gekomen uit de wei, zei ik meteen ja. Tegelijkertijd vond ik het ook wel een bijzondere vraag. Baby's blijken eerder dood te gaan als ze niet aangeraakt worden dan als ze niet te eten krijgen. Aandacht/aanraking vóór voeding. Blijkbaar ook belangrijk voor paarden.
Borstelen, toiletteren zijn momenteel onderdeel van mijn dagelijks leven. En dat voor het goede doel, een beetje aandacht voor paarden die hard werken voor de mens. Maar ik kom erachter dat ik ook mijn eigen doel daarmee dien. Rust. Het is druk in m'n hoofd. Kinderen voor het eerst naar de middelbare school, nieuwe sportschema's en daarmee nieuwe logistieke uitdagingen. En oh ja, ik moet ook nog ergens tussendoor werken. En dan toch rust kunnen ervaren in het contact met de paarden. Focus. Het helpt me.
Ik word me bewuster van de non verbale communicatie tussen mens en dier. Dat lukt trouwens beter als ik naast het paard sta dan als ik erop zit. Kijken, voelen, aanpassen. Bij een dier de stal inlopen dat snel de oren in de nek legt. Ik kijk 'm niet aan, ik wacht net zo lang tot hij naar mij toe komt, ik buig m'n hoofd en maak me daarmee enigszins klein, ik wil eigenlijk zeggen: van mij heb je niets te vrezen. Vertrouwen winnen. Ik neem hem mee naar buiten waar ik zijn gevoelige rug masseer. Hij ontspant, ik ook.
Longeren, ik op de middenstip met het paard aan een lange lijn in rondjes om me heen bewegend. Ja, ik probeer te letten op 'activiteit van de benen' en op andere technische zaken maar ik voel vooral wat voor soort dier het is, bereid te werken en vriendelijk. Wat een natural beauty! Ik ga als een blij mens naar huis of ga ik als klein blij meisje naar huis? Doet het ertoe? Ik ben weer terug op een plek waar ik me prettig voel en me bewuster ga richten op non-verbale communicatie en wat me daarin toegefluistert wordt.
e-noniempje
In mijn hoofd zeg ik het lachend. Paardenfluisteraar, natuurlijk niet! Maar wat is het dan? Gaat het niet vooral om bewustwoording van non-verbale communicatie? Gaat het ook hier, net als bij de deelnemers in mijn trainingen, over aandacht? En wat aandacht krijgen voor onvermoede krachten in mens en, in dit geval, dier naar boven brengt. Had ik als kind al iets in me waar ik me niet van bewust was en nu aan het herontdekken ben? Allemaal (hoopvolle) gedachten die de laatste tijd door m'n hoofd gaan.
Ik ben in ieder geval weer meer met paarden bezig. Iets waar ik in mijn kindertijd niet zonder kon. Een dag niet tussen de pony's, een dag niet in de buitenlucht en ik kreeg hoofdpijn. Alles deed ik op gevoel, nooit geleerd hoe het 'echt' hoorde. Dat leer ik nu pas, in een ander leven. Soms best lastig dat leren, gewoon je gevoel volgen en niet denken vind ik makkelijker. Wel ben ik weer terug bij het kleine vrije, blije meisje. Alleen nu bewuster. En bewust dat ik mijn kinderlijke blijheid weer terug heb.
Een paard is een sociaal dier, hij heeft aandacht nodig. Dus toen de vraag kwam of ik aandacht wilde besteden aan een paard dat vermagerd terug was gekomen uit de wei, zei ik meteen ja. Tegelijkertijd vond ik het ook wel een bijzondere vraag. Baby's blijken eerder dood te gaan als ze niet aangeraakt worden dan als ze niet te eten krijgen. Aandacht/aanraking vóór voeding. Blijkbaar ook belangrijk voor paarden.
Borstelen, toiletteren zijn momenteel onderdeel van mijn dagelijks leven. En dat voor het goede doel, een beetje aandacht voor paarden die hard werken voor de mens. Maar ik kom erachter dat ik ook mijn eigen doel daarmee dien. Rust. Het is druk in m'n hoofd. Kinderen voor het eerst naar de middelbare school, nieuwe sportschema's en daarmee nieuwe logistieke uitdagingen. En oh ja, ik moet ook nog ergens tussendoor werken. En dan toch rust kunnen ervaren in het contact met de paarden. Focus. Het helpt me.
Ik word me bewuster van de non verbale communicatie tussen mens en dier. Dat lukt trouwens beter als ik naast het paard sta dan als ik erop zit. Kijken, voelen, aanpassen. Bij een dier de stal inlopen dat snel de oren in de nek legt. Ik kijk 'm niet aan, ik wacht net zo lang tot hij naar mij toe komt, ik buig m'n hoofd en maak me daarmee enigszins klein, ik wil eigenlijk zeggen: van mij heb je niets te vrezen. Vertrouwen winnen. Ik neem hem mee naar buiten waar ik zijn gevoelige rug masseer. Hij ontspant, ik ook.
Longeren, ik op de middenstip met het paard aan een lange lijn in rondjes om me heen bewegend. Ja, ik probeer te letten op 'activiteit van de benen' en op andere technische zaken maar ik voel vooral wat voor soort dier het is, bereid te werken en vriendelijk. Wat een natural beauty! Ik ga als een blij mens naar huis of ga ik als klein blij meisje naar huis? Doet het ertoe? Ik ben weer terug op een plek waar ik me prettig voel en me bewuster ga richten op non-verbale communicatie en wat me daarin toegefluistert wordt.
e-noniempje
woensdag 29 augustus 2012
Miscommunicatie
Miscommunicatie kom je overal tegen. Tijdens m'n vakantie was ik op een paardeninstructiekamp, de manege was net overgenomen en de nieuwe eigenaren zagen zich voor de uitdaging gesteld om 'oude afspraken' op hun eigen manier tegemoet te komen.
En wat mij betreft ging het daar al mis. Communicatie begint al voordat je elkaar daadwerkelijk ontmoet. Als deelnemers waren wij nergens van op de hoogte gesteld, er is ons niets uitgelegd over de nieuwe situatie en de consequenties die dat op het programma zou hebben.Voor we het wisten waren we beland in een situatie waarin van alles en nog wat onder de oppervlakte speelt maar niets transparant wordt gemaakt. Want dat is het bijzondere aan comunicatie, je voelt van alles ook al lijkt het er niet te zijn!
Wie zijn de betrokkenen? Wat is hun rol? Wat kunnen we verwachten? Hoe gaan we dat doen? Het grappige is dat deze vragen wel in de hoofden zaten van de deelnemers en dat wij in de veronderstelling waren daar antwoord op te krijgen tijdens het voostel rondje maar zelfs geen introductie/voorstelrondje. Echt helemaal niets van dat al! Het gevolg is dat je dan maar een beetje achter elkaar aanhobbelt, er onvrede ontstaat, je het er met elkaar over hebt en dat als je niet uitkijkt er een hoop energie gaat zitten in negativiteit waardoor je de leuke en positieve dingen niet meer kan zien of weet te waarderen. Herkenbaar? Maar nu wat te doen?!
We zijn het gesprek aangegaan. Deelnemers en Leiding. En dat hielp. Er ontstond begrip voor elkaar en elkaars' situatie en gedrag. Wat is het toch wonderlijk dat het al effect heeft als je het niet uitgesprokene maar wel voelbare op tafel legt. Mijn leerdoel blijft om dan toch nog voor mijn eigen belang op te komen. Ik krijg accuut zoveel begrip voor de ander dat ik mijn eigen doel (geldelijke compensatie) uit m'n handen laat glippen.
e-noniempje
En wat mij betreft ging het daar al mis. Communicatie begint al voordat je elkaar daadwerkelijk ontmoet. Als deelnemers waren wij nergens van op de hoogte gesteld, er is ons niets uitgelegd over de nieuwe situatie en de consequenties die dat op het programma zou hebben.Voor we het wisten waren we beland in een situatie waarin van alles en nog wat onder de oppervlakte speelt maar niets transparant wordt gemaakt. Want dat is het bijzondere aan comunicatie, je voelt van alles ook al lijkt het er niet te zijn!
Wie zijn de betrokkenen? Wat is hun rol? Wat kunnen we verwachten? Hoe gaan we dat doen? Het grappige is dat deze vragen wel in de hoofden zaten van de deelnemers en dat wij in de veronderstelling waren daar antwoord op te krijgen tijdens het voostel rondje maar zelfs geen introductie/voorstelrondje. Echt helemaal niets van dat al! Het gevolg is dat je dan maar een beetje achter elkaar aanhobbelt, er onvrede ontstaat, je het er met elkaar over hebt en dat als je niet uitkijkt er een hoop energie gaat zitten in negativiteit waardoor je de leuke en positieve dingen niet meer kan zien of weet te waarderen. Herkenbaar? Maar nu wat te doen?!
We zijn het gesprek aangegaan. Deelnemers en Leiding. En dat hielp. Er ontstond begrip voor elkaar en elkaars' situatie en gedrag. Wat is het toch wonderlijk dat het al effect heeft als je het niet uitgesprokene maar wel voelbare op tafel legt. Mijn leerdoel blijft om dan toch nog voor mijn eigen belang op te komen. Ik krijg accuut zoveel begrip voor de ander dat ik mijn eigen doel (geldelijke compensatie) uit m'n handen laat glippen.
e-noniempje
Abonneren op:
Posts (Atom)