Proost!

Op onze kindertijd.

Op onze kindertijd? Ja! Na afloop van een intervisiesessie op een avond in Noordwijk hebben we elkaar met twinkeling in de ogen aangekeken en daarop een toast uitgebracht.

Pittige management functies hebben ze met een hoop zorgen, onze deelnemers. En dan ook nog al die andere verantwoordelijkheden die relaties en gezin met zich meebrengen. En wat kan dat zwaar  wegen op de schouders van deze ruwe bolsters met blanke pit. Natuurlijk willen ze voldoen (en het liefst een beetje meer) aan alle eisen die het werkende en privé leven aan ze stelt. Een leidinggevende die deadlines stelt en een vrouw met to-do lijstjes voor op de zaterdag. Heel veel moeten. Dat lijkt het thema te zijn.

Maar wat zouden ze eigenlijk zelf willen? De vraag heeft blijkbaar uitleg nodig. Wat ze willen? Dat doet er toch niet toe, die vraag kun je jezelf toch niet stellen? Met al die verantwoordelijkheden en plichten is daar helemaal geen ruimte voor.....

En toch als we na een Dialoogwandeling op het strand terugkomen in de zaal, is er de rust en ruimte waar onbewust een enorme behoefte aan blijkt te zijn. Een heerlijke energie waarin niets moet maar vooral ruimte is om te onderzoeken wat aandacht geven en ontvangen met een mens kan doen. Veel en waarschijnlijk meer dan verwacht. Ze ontdekken wat ze zelf zouden willen. En spreken dat hardop uit naar elkaar. Ja, er klinkt ook gegrinnik want eigenlijk kan het toch niet?! En dan als we verder praten, blijkt een ieder toch weer iets in zijn leven te hebben van vroeger waar hij nu heel happy van wordt. Surfen tijdens de vakantie, een mooie auto, met een vriendengroep motor rijden, voetballen, knutselen. Gelukkig! De twinkeling is weer terug en de zwaarte van alle verantwoordelijkheden is even weg bij deze hardwerkende mannen.

Mijn overtuiging is dat je niet goed voor anderen kunt zorgen als je niet (eerst) goed voor jezelf zorgt. Dus: Wat wil je? Waar word je blij van? Wat geeft je energie? Wat zou je nu doen, als je mag dromen? Het zijn relevante vragen die we onszelf niet vaak genoeg kunnen stellen. En nee, daarmee verlies je niet de realiteit uit het oog. Volgens mij kun je daardoor de realiteit juist vormgeven. Komt er meer balans.

Dus de volgende keer als mijn man 'm weer eens piept naar z'n boot terwijl ik m'n uiterste best doe om alles te managen, lees: 'in balans te houden', ga ik bovenstaande maar weer eens lezen. Óf, en die werkt ook elke keer heel goed, denk ik aan de sketch van Brigitte Kaandorp: Ik heb een heel zwaar leven. En nog vóór 'moeilijk, moeilijk, moeilijk' kun je me al wegdragen.......Dus niet alleen 'proosten op' maar ook 'lachen om', helpt.

http://www.youtube.com/watch?v=JLNvBvJ-F00

e-noniempje