Nieuwe hobby

Ik heb een nieuwe hobby: paardenfluisteraar

In mijn hoofd zeg ik het lachend. Paardenfluisteraar, natuurlijk niet! Maar wat is het dan? Gaat het niet vooral om bewustwoording van non-verbale communicatie? Gaat het ook hier, net als bij de deelnemers in mijn trainingen, over aandacht? En wat aandacht krijgen voor onvermoede krachten in mens en, in dit geval, dier naar boven brengt. Had ik als kind al iets in me waar ik me niet van bewust was en nu aan het herontdekken ben? Allemaal (hoopvolle) gedachten die de laatste tijd door m'n hoofd gaan.

Ik ben in ieder geval weer meer met paarden bezig. Iets waar ik in mijn kindertijd niet zonder kon. Een dag niet tussen de pony's, een dag niet in de buitenlucht en ik kreeg hoofdpijn. Alles deed ik op gevoel, nooit geleerd hoe het 'echt' hoorde. Dat leer ik nu pas, in een ander leven. Soms best lastig dat leren, gewoon je gevoel volgen en niet denken vind ik makkelijker. Wel ben ik weer terug bij het kleine vrije, blije meisje. Alleen nu bewuster. En bewust dat ik mijn kinderlijke blijheid weer terug heb.

Een paard is een sociaal dier, hij heeft aandacht nodig. Dus toen de vraag kwam of ik aandacht wilde besteden aan een paard dat vermagerd terug was gekomen uit de wei, zei ik meteen ja. Tegelijkertijd vond ik het ook wel een bijzondere vraag. Baby's blijken eerder dood te gaan als ze niet aangeraakt worden dan als ze niet te eten krijgen. Aandacht/aanraking vóór voeding. Blijkbaar ook belangrijk voor paarden.

Borstelen, toiletteren zijn momenteel onderdeel van mijn dagelijks leven. En dat voor het goede doel, een beetje aandacht voor paarden die hard werken voor de mens. Maar ik kom erachter dat ik ook mijn eigen doel daarmee dien. Rust. Het is druk in m'n hoofd. Kinderen voor het eerst naar de middelbare school, nieuwe sportschema's en daarmee nieuwe logistieke uitdagingen. En oh ja, ik moet ook nog ergens tussendoor werken. En dan toch rust kunnen ervaren in het contact met de paarden. Focus. Het helpt me.

Ik word me bewuster van de non verbale communicatie tussen mens en dier. Dat lukt trouwens beter als ik naast het paard sta dan als ik erop zit. Kijken, voelen, aanpassen. Bij een dier de stal inlopen dat snel de oren in de nek legt. Ik kijk 'm niet aan, ik wacht net zo lang tot hij naar mij toe komt, ik buig m'n hoofd en maak me daarmee enigszins klein, ik wil eigenlijk zeggen: van mij heb je niets te vrezen. Vertrouwen winnen. Ik neem hem mee naar buiten waar ik zijn gevoelige rug masseer. Hij ontspant, ik ook.

Longeren, ik op de middenstip met het paard aan een lange lijn in rondjes om me heen bewegend. Ja, ik probeer te letten op 'activiteit van de benen' en op andere technische zaken maar ik voel vooral wat voor soort dier het is, bereid te werken en vriendelijk. Wat een natural beauty! Ik ga als een blij mens naar huis of ga ik als klein blij meisje naar huis? Doet het ertoe? Ik ben weer terug op een plek waar ik me prettig voel en me bewuster ga richten op non-verbale communicatie en wat me daarin toegefluistert wordt.

e-noniempje